“Het concept van het beeld ontstaat in je hoofd en dit concept probeer je vast te leggen in wat ruwe schetsen en vervolgens kies je een bruikbare steen. Daarna, als het materiaal erom vraagt en op basis van de mogelijkheden van de steen, kunnen de vormen worden gemaakt. Tijdens het werken ontwikkelt de vorm zich verder, omdat het denken tijdens het werk nooit stil staat. Eigenlijk is daar niet aan te ontkomen op het moment dat je aan een steen begint. Je merkt dat je in essentie altijd een vormer van beelden bent geweest”.

Willem`s beelden spreken een eigen taal, de taal van de innerlijke verbeelding. Een verbeelding van meditatieve aard. Voorafgaand en tijdens het ambachtelijke werk aan de beelden van Willem groeien de vormen  op organische wijze. Aan de basis liggen ruwe schetsen, letterlijk ruwe grove lijnen op papier met wel steeds karakteristieke rondingen. Scherpe strakke lijnen en hoeken blijven dan ook duidelijk en intuïtief  bewust  buiten beeld. Willem kenschetst  dit als oervormen. Modellen waaraan niet is te ontsnappen omdat deze een wezenlijk bestanddeel van de bij hem passende uitingswijze zijn. Goed beschouwd kan hij geen andere beelden scheppen dan hij feitelijk doet. Het hakken, kappen, beitelen, schuren en slijpen dwingt bijna als vanzelfsprekend  in eenzelfde modellerende richting.

In zijn  geest sluimeren thema´s, embryonale beginpunten van zaken die om vormgeven vragen. Vaak gebaseerd op herinnering, soms associatief geënt op actuele zaken die zich in zijn  geest vasthaken en de verbeelding prikkelen.